เขาไม่เห็นคุณค่าเพราะตาต่ำ
อย่าเจ็บช้ำเหงาหงอยให้ปล่อยผ่าน
หากมัวเก็บมาคิดจิตร้าวราน
รอวันหวานมาเยือนเดือนกุมภา
อาจมีช่อดอกไม้ที่ใหญ่ยิ่ง
อาจเป็นหญิงพริ้งเพริศล้ำเลิศค่า
พระเอกขี่ม้าขาวก้าวเข้ามา
รอเวลาวันนั้นฝันเป็นจริง
--ณัชชา--
อย่าเจ็บช้ำเหงาหงอยให้ปล่อยผ่าน
หากมัวเก็บมาคิดจิตร้าวราน
รอวันหวานมาเยือนเดือนกุมภา
อาจมีช่อดอกไม้ที่ใหญ่ยิ่ง
อาจเป็นหญิงพริ้งเพริศล้ำเลิศค่า
พระเอกขี่ม้าขาวก้าวเข้ามา
รอเวลาวันนั้นฝันเป็นจริง
--ณัชชา--
รอวันหวาน สามสิบกว่า ยังว้าเหว่
คงจบเห่ ขึ้นคาน มานร้าวยิ่ง
ต้องซื้อม้า ซื้อปืน ฝืนใจจริง
ต้องไล่ยิง เอามั้ง ดังตั้งใจ
จะกุมภาฯ ฟ้าหม่น จนแห้งเหี่ยว
ยังเปล่าเปลี่ยว เดียวดาย คล้ายเป็นไข้
อีกร้อนร้อน หนาวหนาว ผู้บ่าวไกล
จะทัมใจ หรือปวดหาย หมายบรรเทา
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
