สั ป ด า ห์ แ ล้ ว สั ป ด า ห์ เ ล่ า ที่ เ ฝ้ า ค อ ย
ปราศจากถ้อยคำแห่งความคิดถึง
รูปถ่ายซึ่งซ่อนไว้ในสุดของกระเป๋าสตางค์...รอยยิ้มของคนในรูปใบนั้นยังตราตรึง
ถ่ายด้วยกันตอนปีหนึ่ง ดำ ร ง อ ยู่ ใ น ค ว า ม คิ ด ถึ ง เ ช่ น ทุ ก วั น
เสมือนรอยยิ้มเรียบง่ายนั้นยังหายใจอยู่ข้างข้าง
ทั้งที่เป็นเพียงจิตรกรรมซึ่งถูกสร้างจากความใฝ่ฝัน
บนพื้นผิวดาวเคราะห์สีน้ำเงิน เ ร า ต่ า ง เ ป็ น ส่ ว น เ กิ น ข อ ง กั น แ ล ะ กั น
ม้าหินข้างตึกคณะสถานที่พบปะสังสรรค์...นิสิตรุ่นใหม่นั่ง แ ท น ที่ ฉั น แ ล ะ เ ธ อ
ในระยิบแดดผลิดอกนอกประตูรั้วมหาวิทยาลัย
หลายปีที่เสียงสนทนายังก้องดังในหทัย..ผู้ผูกใจรอคอยเสมอ
ไหล่กว้างซึ่งอาสาบังแดดให้ในวันแรกที่เจอ
กลิ่นกายคล้ายดอกลาเวนเดอร์...ใจดวงหนึ่งหมุนรอบใจเธอ โ ด ย ไ ร้ ข้ อ แ ม้
ค ว า ม รั ก ราวรูปสลักบนผนังวิหารโบราณหลังเก่าคร่ำ
ฉันจึงมิปรารถนาลบเธอจากความทรงจำครั้งเก่าแก่
แม้แรงโน้มเหนี่ยวแห่งฝันกระชากฉัน...จนกระทั่งพลัดหลงจากอ้อมกอดของเธอที่เคยดูแล
ท่ามกลางความผันแปร ฉั น มี รู ป เ ธ อ เ ป็ น แ ร ง ใ จ
๒ ๕ ๕ ๔ ค รั้ ง สุ ด ท้ า ย ที่ บั ง เ อิ ญ ไ ด้ พ บ
ฉันกลับเป็นฝ่ายเลี่ยงหลบ...ทั้งที่รอคอยการพบกันครั้งใหม่
ข อ บ คุ ณ ที่วันนั้นเธอเป็นฝ่ายเดินเข้ามาทักและมอบรอยยิ้มละไม
มิ ไ ด้ บั น ทึ ก ฉั น ไ ว้ ใ น ค ว า ม ท ร ง จำ ที่ ต า ย ไ ป เหมือนที่เข้าใจตลอดมา.
ขอบคุณรูปภาพจาก Kagaya
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
