แค่เรียงถ้อย ร้อยแถว แนวอักษร
เป็นบทกลอน ร่อนไป ไม่ขัดเขิน
ถึงเหนื่อยนัก พักหน่อย เหมือนค่อยเดิน
เพียงหนึ่งเพลิน หนึ่งเพลีย ก็เคลียร์งาน
แต่เขียนกลอน อ่อนช้อย ร้อยลิขิต
วางประดิษฐ์ คิดนำ ถ้อยคำหวาน
ทุกอักษร ป้อนใส่ ไว้ด้วยมาน
บันทึกจาร ผ่านให้ น้ำใจเจือ
คำพลิ้วไหว ใส่มาน เป็นกานท์กล่อม
นั่งจมจ่อม หง่อมไป ไม่น่าเชื่อ
หลายร้อยเพลีย เสียศูนย์ อาดูรเรื้อ
จบกลอนเพื่อ เผื่อให้ ได้อิ่มคืน
เพียงหนึ่งอิ่ม ลิ้มลอง ใช่ท้องอิ่ม
เป็นหวานลิ้ม อิ่มใจ ให้สดชื่น
อิ่มอารมณ์ สมสุข ช่วยลุกยืน
หายเพลียฟื้น ตื่นกาย เพลินหลายนาน
แต่ละบท หยดน้ำใจ ใสสะอาด
แต่ละบาท ราดน้ำผึ้ง ซึ้งถ้อยหวาน
แต่ละคำ ย้ำห่วง จากดวงมาน
แต่ละกานท์ ผ่านกรอง จากห้องใจ
ไม่หวานหยด ไม่กด Like ก็ไม่ว่า
สิ่งสูงค่า กว่ากานท์ ผ่านมาให้
คือสืบสาน งานศิลป์ แผ่นดินไทย
จรรโลงไว้ ไม่ดับ ไปกับเรา
Moo Dum
ขอบคุณกำลังใจ จากคุณพันทองครับ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
