พอคุณปรับตัวเข้ากับสังคมใหม่
คุณคงลืมไป . .. ว่าที่นี่ยังมีฉัน
พอคุณมีคนร่วมสุข . . คุณก็ลืมคนที่เคยร่วมทุกข์ ~ มาด้วยกัน
พอคุณมีรอยยิ้มเบิกบาน .. . คุณก็ทิ้งฉันไว้ในโลกเหงางัน . .. เพียงลำพัง
พอโลกของคุณมีเขาก้าวเข้ามา
คุณก็ทิ้งฉันไว้ในช่วงเวลา . .. แห่งความหลัง
พอพบคนถูกใจกว่า ~ เขาก็ได้ความห่วงหา . . ที่ฉันอยากฟัง
พอคุณมีเขาเป็นความหวัง .. . ก็เท่ากับฝังฉันตายทั้งเป็น
. .. โลกแห่งน้ำตา . ..
คือทุกช่วงเวลา . .. ที่มองหาคุณแล้วไม่เห็น
ยิ่งไกลยิ่งเจ็บ ~ ความคิดถึงของฉันคงถูกเก็บ . . แช่เย็น
เหนื่อยล้าและเจ็บร้าวทุกย่างก้าวที่ฉันเป็น
เพราะความคิดถึงที่คุณว่างเว้น . .. มันจำเป็นต่อหัวใจ~*
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
