เวลาเธอโมโหวิ่งโร่ใส่
ทันอะไรก็พลัวะจนหัวหมุน
ไม่เคยมีเมตตาแหละการุณ
โดนแม่คุณตีแทบตายตั้งหลายครั้ง
วันไหนวิ่งหนีทันมันไม่จบ
พอยามพลบหลบหน้ายังบ้าคลั่ง
ไม่ให้กินข้าวปลาบอก “น่าชัง.!!”
มาข้างหลังท้ายทอยต่อยไม่เลี้ยง
แต่ก็ยอมจำทนไม่บ่นว่า
ไม่เมตตาช่างเธอเดี๋ยวเจอเขียง
ทั้งครกสากลากใส่แม้ในเตียง
ขืนขึ้นเสียงเป็นศพไม่พบพระ
จะขอทนชาตินี้ยอมพลีให้
เกิดชาติไหนหลีกลี้ขอหนีผละ
แม่ของลูกผูกใจไม่ลดละ
ปะฉะดะคนอื่นให้ชื่นทรวง
ฝากไว้ก่อชาติหน้าถ้าเจออีก
จะขอฉีกเป็นชิ้นให้บินร่วง
แต่ชาตินี้ยอมแพ้แก่พุ่มพวง
พี่แสนหวง“หลวงขึ้นหิ้ง”เถิดหญิงงาม
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
