เขียนกลอนเดี่ยว เปลี่ยวจิต พิษเหน็บหนาว
แม้ฟ้าพราว ดาวเรียง ก็เพียงส่วน
อีกมากมาย ดาษดื่น ฝืนรัญจวน
ส่องแสงนวล จวนล้า มิกล้าเปรย
ขืนเอื้อนเอ่ย เผยผ่าน กลัวมานหมอง
มิตรมากมาย หมายมอง จะจ้องเผย
จึงใคร่ครวญ ด่วนดัก หนักใจเอย
กลัวชวดเชย เอ่ยอ้าง อาจร้างไกล
อาณาจัก รักร่วม คงอ่วมอีก
ต้องหลบหลีก ปลีกหนี นี่ไฉน
เคยประคอง คล้องเกี่ยว ทุกเสี้ยวใจ
ดั่งฤทัย ไหวหวาม เมื่อยามคิด
ส่อแสดง แคลงใจ ขืนไปต่อ
พายุก่อ ท้อทด สลดจิต
แม้รักมาก เพียงใด อยากใกล้ชิด
จึงหมดสิทธิ์ ปลิดสิ้น จินตนา
อยากป่าวร้อง ก้องฟ้า พาใจแกว่ง
อยากเสแสร้ง แกล้งอำ ช้ำหนักหนา
อยากเที่ยวท่อง ล่องลิบ ขลิบนภา
อยากเอื้อมคว้า ปุยเมฆ เสกแต่งพลัน
หากทำไป ได้สม ภิรมย์หมาย
จะพาชาย เหินเหาะ เลาะสวรรค์
ท่องราตรี ให้ฉ่ำ ดื่มด่ำกัน
แต้มแต่งฝัน วันใหม่ ดีไหมเธอ ?
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
