อยู่ใกล้ไกล ไม่หวั่น พลันคิดถึง
รักตราตรึง ขึงหมด ทุกขดไส้
ระยะทาง กางกั้น จะรั้นไป
ป่าพงไพร รกชัฏ รีบตัดฟัน
อยู่ใกล้ใจ เสมอ ยามเธอเหงา
จะเป็นเงา คอยตาม ถามสุขนั่น
จะไม่ห่าง แม้เสี้ยว เกี่ยวผูกพัน
มัดรวมกัน ฉันติด ชิดเพียงเดียว
จะไม่เหลียว แลอื่น ให้ขื่นจิต
จะไม่คิด มีใคร ให้แดเปลี่ยว
จะมั่นรัก ภักดิ์พร้อม ดั่งล้อมเรียว
ถึงโดดเดี่ยว ใจบ้าง บางเวลา
ก็จะทน รอคอย แม้ร้อยศก
ไม่วิตก อกฉัน วันข้างหน้า
จะมีสุข หรือทุกข์ ซุกอุรา
จะไม่ว่า บ่นเบื่อ จงเชื่อใจ
ระยะทาง วัดได้ หลายร้อยโยชน์
ระยะโหมด รักฉัน มิหวั่นไหว
ระยะเนิ่น นานเนา สักเท่าใด
ระยะใจ ชิดเสมอ เธออย่ากลัว
พันทอง
ท้องฟ้ามืดครึ้มด้วยด้วยเมฆใหญ่
เหมือนหัวใจมีไฟให้สลัว
ความข่มขืนฝืนเก็บเหน็บกับตัว
เมฆหมอกมัวหาได้ไกลจางไป
เมื่อคิดถึงวันพรุ่งมุ่งหลีกหนี
ไม่อยากมีพรุ่งนี้ที่เข้าใกล้
อยากเร้นหลบความมืดทีซอกใจ
กับน้ำตาที่ไหลมาเป็นทาง
ไม่เคยหลับเป็นสุขให้ทุกข์ท้อ
ใจพนอตามติดชิดรุ่งสาง
ปล่อยความหวังฝังใจอันเลือนลาง
เคยมีฝันอยู่บ้างกลับต้องจม
ทุกข์อื่นใดสาหัสมากกว่านี้
ชั่วชีวีตามหาอย่าสาสม
กับความรักร่อนเร่เซซานซม
แล้วขื่นขมกับมันจวบวันตาย
มองไปยังทางข้างหน้าช่างมืดมิด
กับความเหงาตามติดชิดไม่หาย
เหมือนมีโลกอยู่คนเดียวช่างเปลี่ยวดาย
ไร้ความหมายกับใครที่ใกล้มา
แสงอรุณไม่เคยส่องต้องใจฉัน
ซึ่งนับวันทำใจเพราะไร้ค่า
มีแต่เมฆครึ้มฝนบนนัยน์ตา
ยากจะหาใครสักคนบนทางเดิน
Blues+
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
