๐แสนเหนื่อยล้าเลือนลางซึ่งทางฝัน
นับจากวันมุ่งมาดปรารถนา
จากที่เคยพรึบพรับระยับตา
ฝันกลับซาซึมซวนกระอ่วนเอียง
๐ทั้งสองมือยื้อยุดฉุดกระชาก
คลายลำบากพี่น้องร่ำร้องเสียง
ช่วยชีวิตช่วยชนม์ทุกข์ทนเคียง
แต่ก็เพียงส่วนน้อยในดอยดิน
๐สองไหล่ฉันยกยากมันหนักนัก
อกกระอักอึดอัดเหมือนบาดหิน
ขาก็โรยแรงรวนเกินชวนชิน
ทดแทนถิ่นชุบชนม์จึงทนเดิน
๐โปรดเถิดฟ้าเทวาโปรดข้าน้อย
ช่วยปลดปล่อยแรงลุกอย่างฉุกเฉิน
เพื่อรับใช้ชนอีสานสำราญเพลิน
ความขาดเขินใคร่ประคองให้รองเรือง
๐เนื่องชีพนี้ก่อตั้ง เต็มฉวี
รวมเศษดินธุลี ฝุ่นเข้า
จึงปรากฎกายมี ชีวิต
บ่อาจลืมเรือนเหย้า ประคบค้ำคือคน
๐ชนใดจนต่ำต้อย ขรมเข็ญ
น้ำเนตรหลั่งลำเค็ญ ขื่นช้ำ
ที่แท้ค่าย่อมเป็น มนุษย์ดุจ ดนูนอ
ทุกข์โศกวิโยคกล้ำ ก็เผ้าพงศ์เดียว
๐เกี่ยวมือแล้วฉุดขึ้น จากเลน
ลื่นหล่มล้มโงนเงน ค่อยฟื้น
ประคองย่างค้ำเอน โดยเมต- ตาเฮย
พลันลุกขึ้นจากพื้น พิพัฒน์สร้างศรีสยามฯ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
