เฝ้ามองแม้ไม่เห็น
เป็นเพียงรูปที่ไร้ลักษณ์
เนิ่นนานผ่านตระหนัก
สัมผัสรักไร้ร่องรอย
ยังยินแม้สิ้นเสียง
ในสำเนียงที่ไร้ถ้อย
ลางเลือนใช่เลื่อนลอย
กลับปลดปล่อยเป็นเสรี
คลายบ่วงอันลวงรัด
คลายมัดบรรดามี
อาบแสงแห่งรวี
ให้เจิดจ้าในจิตใจ
ตัวตนของคนเขลา
ธุลีเถ้าสลายไป
ดวงจิตสถิตนัย
นามความรักจักยืนยง
โลกพิลาสจึงสฤษฏ์
โดยวิจิตรและบรรจง
ผืนหล้านภาพง
ล้วนงดงามจนจับใจ
ขณะสุญญตารมณ์
ความรักพรมพร่างพิไล
ไขว่คว้ายิ่งแสนไกล
ประจักษ์ได้เพียงใจตน
เป็นเพียงรูปที่ไร้ลักษณ์
เนิ่นนานผ่านตระหนัก
สัมผัสรักไร้ร่องรอย
ยังยินแม้สิ้นเสียง
ในสำเนียงที่ไร้ถ้อย
ลางเลือนใช่เลื่อนลอย
กลับปลดปล่อยเป็นเสรี
คลายบ่วงอันลวงรัด
คลายมัดบรรดามี
อาบแสงแห่งรวี
ให้เจิดจ้าในจิตใจ
ตัวตนของคนเขลา
ธุลีเถ้าสลายไป
ดวงจิตสถิตนัย
นามความรักจักยืนยง
โลกพิลาสจึงสฤษฏ์
โดยวิจิตรและบรรจง
ผืนหล้านภาพง
ล้วนงดงามจนจับใจ
ขณะสุญญตารมณ์
ความรักพรมพร่างพิไล
ไขว่คว้ายิ่งแสนไกล
ประจักษ์ได้เพียงใจตน