กับกาแฟถ้วยเก่าเราลุ่มหลง
รสชาติคงเข้มข้นล้นสมอง
กินคนเดียวเปลี่ยวใจไร้คนครอง
อยากจะลองกินเหล้ามิเข้ากัน
เติมอีกแก้วแล้วดื่มลืมความง่วง
เพื่อหมดห่วงเวลาหลับดับความฝัน
นอนทีไหร่เห็นหน้าเธอเพ้อทุกวัน
ตื่นช่างมันกินกาแฟแก้ช้ำทรวง
---กังวาน---
รสชาติคงเข้มข้นล้นสมอง
กินคนเดียวเปลี่ยวใจไร้คนครอง
อยากจะลองกินเหล้ามิเข้ากัน
เติมอีกแก้วแล้วดื่มลืมความง่วง
เพื่อหมดห่วงเวลาหลับดับความฝัน
นอนทีไหร่เห็นหน้าเธอเพ้อทุกวัน
ตื่นช่างมันกินกาแฟแก้ช้ำทรวง
---กังวาน---