ค่ำมืดในไพรเถื่อนสะเทือนขวัญ
นกเค้าพลันส่งเสียงเลียบเคียงป่า
ฉันเพียงแขกต่างบ้านเดินผ่านมา
ด้วยศรัทธาลมหนาวและดาวเดือน
คนท้องถิ่นพักตร์พริ้มคอยยิ้มให้
เติมน้ำใจดั่งเห็นฉันเป็นเพื่อน
พูดหยอกล้อปลาบปลื้มยากลืมเลือน
ช่างเสมือนญาติมิตรใกล้ชิดนาน
ครั้นรุ่งสางตะวันเฉิดฉันส่อง
แสงเรืองรองเย้าหยอกแยงหมอกม่าน
ต้องตื่นรับลมหนาวอย่างร้าวราน
กลางสุสานหน้าหลังแสนวังเวง!ฯ
อริญชย์
๒๒/๑/๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
