ย่ำรอยเท้าลงในพงไพรกว้าง
เพียงเส้นทางเคยผ่านเหล่าพรานป่า
แว่วเสียงตื่นตระหนกของนกกา
ท่ามกลางเทือกภูผาอันอาดูร
หยุดฟังลมแผ่วเบาที่เงาไม้
ก้าวต่อได้หลังแจ้งส่องแสงสูรย์
ยามราตรีดื่มด่ำดาวจำรูญ
พร้อมเกื้อกูลยุงริ้นคอยบินวน
เพื่ออำพรางความฝันของวันก่อน
จำแรมรอนร้างลาขอบฟ้าหม่น
คล้ายหมดสิ้นศักดิ์ศรีเสรีชน
หลบซ่อนตนดั่งว่าด้อยค่าเกิน ฯ
อริญชย์
๒๐/๑/๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
