โปรดจงรักตัวเราเท่าคนอื่น
ที่เรายื่นรักไปให้กับเขา
จงห่วงตัวกลัวหายสลายเงา
ห่วงให้เท่าคนอื่นที่ชื่นชม
หยุดเปรียบเทียบตนเองละเลงทุกข์
จนไร้สุขหม่นหมองครองแต่ขม
แม้เราทำพลาดผิดติดเงื่อนปม
อย่าทับถมตัวเราเปรียบเขาดี
ปัญหารุมสุมใส่ไม่ย่อท้อ
จงพร้อมก่อกล้าหาญไม่คลานหนี
หัวใจแกร่งแรงสู้บู๊ต้องมี
ใช่ยอมแพ้ทุกทีไม่มีแรง
ดูท้องฟ้าที่คล้ำดำมืดมิด
ยังมีสิทธิ์สว่างกระจ่างแสง
ชีวิตคนใช่จืดดั่งชืดแกง
ต้องมีแต่งปรุงบ้างในบางครา
เติมโน่นนิดนี่หน่อยอร่อยรส
เศร้ารันทดหวานแหววแล้วแต่ว่า
คนที่เติมคะเนเทเร็วช้า
เกินอัตรากำหนดรสก็กลาย
จงลุกขึ้นยืนใหม่ให้กล้าหาญ
ผิดเคยผ่านจดจำอย่าทำหาย
ปัญหาเกิดเปิดรับจับมาทาย
ชีวิตไม่เลวร้าย..จงหายกลัว
"กานต์ฑิตา"
๒๐ มกราคม ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
