หลังอ่านกลอนย้อนนึกรำลึกคิด
ปลดปลงจิตนิจจังหวังใดแน่
มีเกิดดับสับกันไม่ผันแปร
คือสิ่งแท้เที่ยงธรรมให้คำนึง
ความไม่แน่แท้จริงคือสิ่งแน่
อันเกิดแก่เจ็บตายต้องกรายถึง
ย่อมพบกันวันใดในวันหนึ่ง
แม้นไม่พึงซึ่งประสงค์ต้องปลงใจ
จากสูงสุดหยุดตรงคืนลงหล้า
อยู่ประจำค้ำฟ้าจะหาไหน
ดัชนีชี้ที่เห็นให้เป็นไป
ล้วนหทัยใส่กิเลสเจตนา
โอ้ดึกเดือนเคลื่อนคล้อยล่องลอยห่าง
แสงหม่นหมางจางจากฝากอุษา
ราตรีเอยเชยชื่นต้องคืนลา
รับทิวามาเยือนเหมือนเช่นเคย
บูรพาฯ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
