ฝนหลงฤดู
สองเราหลบอยู่ใต้ชายคากระท่อมร้าง
เธอบ่นว่าหนาวจนต้องร้องคราง
ฉันบอกว่าบางทีอกอุ่น ๆ นี้พอจะช่วยให้หายหนาวได้
เธอจ้องตาฉันเขม็ง
จนฉันยืนตัวเกร็งมิรู้ความหมายว่าเป็นไฉน
ฉันยอมว่าไม่เข้าใจสายตาของเธอ
ฉันสอบตกภาควิชาภาษาตามาตลอด
ฝนหายสนิท
เราต่างแยกทางกันไปคนละทิศ
เธอจากไปพร้อมกับมีฉันราง ๆ อยู่กลางใจ
แล้วก็ค่อย ๆ เลือนหายไปตามกาลเวลา
ผิดกับฉัน
นับวันยิ่งเข้มข้นเป็นทวีคูณ
ส่วนเธอลดลงเป็นศูนย์
เธอไม่รู้หรอก
เพราะทุกวันนี้ฉันอยู่ไกลหัวใจเธอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
