นั่งอ้ำอึ้งก้มหน้าไม่กล้าบอก
เหมือนถูกตอกด้วยขวานจนมานบิ่น
ด้วยความรักหนักอกตระหนกวิญญ์
ดั่งสูญสิ้นมันสมองต้องนิ่งฟัง
ด้วยความรักมากล้นต้องทนเศร้า
รักรุมเร้าดั่งไฟเข้าไปตั้ง
อยากบอกเขาจากใจไร้เสียงดัง
จึงต้องนั่งซื่อบื้อ นี่หรือชาย?
ได้แต่เพียงชำเลืองมองดั่งต้องโทษ
กลัวเธอโกรธแล้วแกล้งทำแหนงหน่าย
เดี๋ยวคงต้องเงียบเหงาเศร้าเดียวดาย
ดั่งหนึ่งตายทั้งเป็นไม่เว้นวัน
จึงต้องนั่งอ้ำอึ้งอย่างขึ้งเครียด
เพียงเธอเฉียดเข้าใกล้อกใจสั่น
วันพรุ่งนี้เถิดคงไม่งงงัน
แม้จะโดนตะบันรู้กันเลย
แต่วันนี้ขอร้องอย่าจ้องหน้า
หัวใจสั่นผวาแก้วตาเอ๋ย
โปรดเมตตาสักนิดอย่าคิดเย้ย
ให้คุ้นเคยสักหน่อยเถิดกลอยใจ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
