โอ้อกเอ๋ยเคยสว่างกระจ่างจ้า
เริ่มสลัวทั่วพสุธาเวหาหน
ตะวันพรากจากลาฟ้าเบื้องบน
ความมืดมนอนธการคืบคลานมา
นกขมิ้นสิ้นคอนให้นอนเกาะ
จึงจำเพาะเลาะร่อนชะอ้อนหา
ต้องเหน็บหนาวเปล่าเปลี่ยวเสียววิญญาณ์
ความอ่อนล้าถาโถมร่วมโรมรัน
ยามสิ้นแรงแสงสูรย์อาดูรเศร้า
อยู่กับเหงาเร้ารุกไร้สุขสันต์
หนาวทั้งลมตรมอุราสุดจาบัลย์
อยู่พร้อมกันฉันคู่เหมือนรู้ใจ
ต้องจำทนจนลำบากอีกยากฝัน
เรียกคืนวันนั้นกลับแม้นหลับไหล
โอ้ชื่นเอยเคยข้างมิห่างไกล
จะวอนใครให้ถวิลขมิ้นเอย...?
--บูรพาฯ--
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
