สำนวนนี้เป็นวจีจากพี่สาว
เขียนเรื่องราวฝากกลอนวอนมาหา
วานส่งสาส์นจากมานของกานดา
ด้วยอักษรสักคราอย่าลำเค็ญ
"รุ่งอรุณหน้าบ้านผ่านรั้วกั้น
คนแอบฝันยังเชยอย่างเคยเห็น
เหลือบมองหาทุกทีอย่างที่เป็น
เช้าจรดเย็นมองหาพะว้าพะวัง
เพียงรั้วกั้นเหมือนใกล้แค่ใจเอื้อม
หมายตาเชื่อมชื่นชมฤๅสมหวัง
เมื่อคนไกลใกล้ชิดถือสิทธิ์บัง
ใจจะหลั่งน้ำตาคราวอาลัย
รู้ก็รู้รักตัวเต็มหัวอก
ที่แสร้งปกปิดเฉยสุดเอ่ยได้
รู้ทั้งรู้รักตัวเต็มหัวใจ
เชื่อมสายใยการุณอบอุ่นทรวง
หลายครั้งลอบลักแลชะแง้หา
ข้างบังตาแฝงไว้ด้วยใจห่วง
กับแววตารอยิ้มอันพริ้มพวง
แต่ใจท้วงยังเร้นอยากเห็นจริง
โถ..ใจชายใยช้าไม่กล้าเสี่ยง
หมายคู่เคียงเพียงง้อสู่ขอหญิง
ปล่อยกาลล่วงดวงใจอาจไหวติง
จำทนนิ่งใครหนอกล้าง้องอน
เกรงเยื่อใยไมตรีที่มีมอบ
จะถูกลอบลักแลเหมือนแต่ก่อน
หากพึงหมายชายตาไม่อาวรณ์
ใจรอนรอนคงกับถึงอับปาง
เพียงรั้วกั้นเชื่อมใจใยมิกล้า
โอ้..แววตาชายเจ้าใครเขาสร้าง
ขื่อคานเปิดเตรียมเถิดหญิงเปิดทาง
อย่าลาร้างเพียงหมายชายตาเลย"
..."สำนวนนี้จากพี่สาว"...
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
