สิบสองพฤศกมาศ (วิวาห์รำลึก) สนอง เสาทอง

สิบสองพฤศกมาส
(วิวาห์รำลึก)

(๑)
ย่างเหมันต์นอนหนาวคราวปีก่อน
ใจรนร้อนเร้าเร่งเฝ้าเร่งรัด
กระทิงเปลี่ยวเหิมห่ามเต็มกำดัด
ไฟรักโหมกระโชกพัดดุกระชั้น

(๒)
ในเปลี่ยวดายร้างคู่อยู่เหงาคว้าง
ห่มเรื้อเศร้าอ้างว้างท้อและหวั่น
วันวิวาห์แม้ผันเลื่อนผัดข้ามวัน
สามสิบปีแห่งรักนั้นฝันลมแล้ง

(๓)
ในคืนเหงาหม่นมืดฝันเหว่ว้า
เห็นดวงหน้าของเธอเต็มฝันแกล้ง
รอยยิ้มนั้นผ่องพราวอาบเรื่อแดง
กี่กำแพงเคยกางกั้นก็พลันทลาย

(๔)
“แต่งงานกันไหม” ใจสารภาพ
คือคำถ้อยง่ายงามนักซื่อเดียงใส
คือคำจริงกลั่นจากบึ้งหฤทัย
สื่อแท้นัยอย่างดื้อรั้นเริ่มฝันเรา

(๕)
ย่างเมษาหัวใจพล่านรุ่มร้อน
สู้แรมรอนบุกฝ่าไปเค้นใจเจ้า
เธอมีใครเคียงครองร่วมฝันดาว
เชยชื่นคลอพะนอเคล้าคู่ฉิมพลี

(๕)
ศกวสันต์มิถุนาฝนพร่างพรำ
จ่อมชีวันข่มกลืนกล้ำทุกข์ล้นปรี่
กระวนกระวายทุกทิวาทบราตรี
หวั่นหวาดฤดีเคว้งเปล่าจมเถ้าฝัน

(๖)
เข้าตุลาปลายฝนต้นหนาววก
สะท้อนอกวูบไหวใจท้อพรั่น
“สมัชชา” หรือ “ฉัน” เห็นดีกัน
คำเธอยืนยันคือสุดท้ายปลายทางเรา

(๗)
อานุภาพแห่งแท้รักเธอกล้ำขืน
กลืนน้ำตาหยัดยืนข่มฝืนก้าว
สู่อกฉันเติมฝันครั้งอ่อนเยาว์
จึงวิวาห์เพื่อมีเรามีกันและกัน

(๘)
วารดิถีสิบสองพฤศกมาส
พิงแสงดาวแรวาดวิมานฝัน
ในฝันนั้นมีเราสองร่วมยืนยัน
รำลึกวันสมวิวาห์เต็มฝันรักฯ

สนอง เสาทอง
12 พ.ย. 55
อินทามระ 10