[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาว อาชาไนย]

ความคิดถึงของใครก็ไม่รู้
เหมือนดอกหญ้าที่ปลิวตามสายลมไปทุกแห่ง
ผ่านลำธารโขดเขินเนินเขา
ดุจเพื่อนที่คอยอาทร
สดชื่นเหมือนคอยประพรมด้วยประทิ่นอันเย็นฉ่ำ
พบตัวเองอยู่ในความคิดถึงของใครหนอ
แม้จะพัดตลอดวันตลอดคืนก็ไม่พบพาน
รู้สึกว่าโลกอันกว้างใหญ่ไพศาลคับแคบจนไม่สามารถบรรจุความคิดถึงได้หมด
ไม่ว่าฉันจะเป็นดอกเทียนที่เธอเคยหลงใหล
หรือเป็นพงหญ้ารกที่เธอเพียรตัดทิ้ง
เมื่อฉันก็เป็นเพียงสายลมที่พัดไปอย่างไม่มีจุดหมายปลายทาง

-ดาว-