ดั่งกงกรรม กงเกวียน หมุนเวียนผ่าน
ล้วนเนิ่นนาน เป็นมา อุราหวั่น
แบ่งพวกพ้อง น้องพี่ ตบตีกัน
ใครจาบัลย์ ช่างหัว ตัวกูพอ
ความคิดตัว ถูกต้อง ไม่มองอื่น
ขอชื่นมื่น กอบโกย โวยไหมหนอ
จะกี่ยุค กี่สมัย ใจทดท้อ
ภาพตามจ่อ ให้เห็น ไม่เว้นวัน
เหยียบหัวกัน ลั้นแกล้ง แบ่งก้อนเค้ก
แล้วสอนเด็ก ทำดี ที่ไหนนั่น
ผู้ใหญ่ไม่ เป็นแบบ แอบโรมรัน
จะสุขสันต์ คงยาก ลำบากแท้
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
