.jpg)
เมื่อก่อนไปทำงานกับลูกพี่
เขาไม่มีบอกสอนกันต่อหน้า
คงกลัว“วัดรอยเท้า”เข้าตำรา
“หวงวิชา”กันจังกลัวดังเกิน
ต้อง“ครูพักลักจำ”ต่างคำสอน
ทำเมื่อตอนไม่อยู่ครูห่างเหิน
เฝ้าสังเกตเคล็ดลับจับประเมิน
แล้วดำเนินตามรอยค่อยเป็นไป
ไม่ได้เข้าโรงเรียนดั่งเพื่อนเขา
เพราะตัวเรายากจนต้องทนไหว
ทำงานเป็นลูกน้องจ้องกลไก
เขาทำกันยังไงใคร่ลองดู
ประสบการณ์ผ่านมาจึงกล้าหาญ
จนเชี่ยวชาญเชิงช่างทางต่อสู้
บุกตะลุยกรุยงานเข้าพันตู
ให้เขารู้เราก็คนวิ่งชนงาน
“ไพร พนาวัลย์”
มัวแต่ดูมวยเลยโดนสาวน้อย พันทองปาดหน้าจ้อย
เป็นเรื่องจริง ที่เล่า เข้าตำรา
บันทึกมา ส่วนใหญ่ ใช่อย่างนั้น
ผมจึงชอบ เรียนรู้ ดูทุกวัน
จะข้ามขั้น ไปบ้าง ไม่ต่างใจ
พยายามพากเพียร ดูตัวอย่าง
อาจผิดบ้าง ถูกบ้าง วางใจไว้
อยู่กับงาน ที่ทำ ประจำไป
เรียนรู้ใหม่ สะสม อบรมตน
ในระยะ แรกเริ่ม เติมไม่ติด
จึงต้องคิด แบบอย่าง ไม่สับสน
ด้วยวิธี อ่อนน้อม พร้อมกมล
รักษ์คิดค้น หลายทาง อย่างจดจำ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
