[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

..(อยาก) อ้อนด้วยกลอนรัก...


เคยมีรัก บอกผ่าน ก็นานแล้ว
เป็นเหมือนแนว แนมเหน็บ จนเจ็บหนำ
เขาเรรวน สับสน คนใจดำ
มาหลอกอำ ว่ารัก แล้วจากลา

จึงเกิดมี รอยแผล ให้แลเห็น
จึงต้องเว้น รักแสน แขวนข้างฝา
จึงต้องอยู่ ดายเดียว เปลี่ยวอุรา
จึงต้องมา ออดอ้อน เป็นกลอนกานท์

ภาษารัก ร้อยเรียง เคียงสัมผัส
ไม่เจนจัด วลี ที่ขับขาน
ภาษาใจ ซ่อนเจ็บ เก็บมานาน
ทั้งดวงมาน มืดมน ไร้คนเคียง

อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักซึ้ง
แต่ยังเข้า ไม่ถึง ซึ่งเส้นเสียง
ได้แต่บอก ผ่านพจน์ บทร้อยเรียง
แทนสำเนียง ลิขิตด้วยจินต์เรา

ยังไม่มี รักคล้อย มาคอยใกล้
เหลือเพียงใจ หมองหม่น ของคนเหงา
ที่เคียงคู่ อยู่ด้วย ช่วยบรรเทา
ก็เพียงเงา ของตน ที่วนเวียน

อยากมอบกลอนอ้อนรัก นี้ฝากไว้
คิดจะบอกอย่างใจ  ให้ขีดเขียน
สำนวนหวาน ขานส่ง คงไม่เนียน
ต้องรอ"เซียน"มาช่วย..อำนวยรัก...

"สุนันยา"

เคยเจ็บจำ ผ่านมา ว่ารักแท้
ใยเปลี่ยนแปร ความช้ำ ให้ดำหนัก
บอกว่ามี คนดี ที่ประจักษ์
สุดท้ายหัก เหลี่ยมคำ ทำลืมไป

ใครจะคิด ว่าสือ คือตัวแทน
ไม่ห่วงแหน สักนิด ลิขิตไว้
บอกเป็นกานท์ กวี มีน้ำใจ
ส่งให้ใคร จะจำ คำสัญญา

ด้วยบทกลอน อ่อนหวาน ผ่านขีดเขียน
จิตที่เพียร ต่อรัก นั้นหนักหนา
รู้หรือไม่  ว่าใจ ได้ใครมา
หวังเวลา  ที่ได้ ให้ปรานี

อยากจะบอก ความท้อ ต่อความเศร้า
คนที่เรา มอบให้ ไยด่วนหนี
ถึงไม่มา  รอรับ ขับกวี
โถ่คนดี อยู่ไหน จึงไม่ฟัง

เฝ้าแวะเวียนเพียรอ่านคำหวานตอบ
เป็นคำปลอบฤดีให้มีหวัง
ทุกถ้อยล้วนชวนซึ้งถึงภวังค์
ไม่อาจยั้งใจจิต ให้คิดตาม

ว่าทุกถ้อยสำนวนคร่ำครวญหา
รอยแผลใดผ่านมาอย่าเฝ้าถาม
ให้เลือนลบกลบลงตรงเนื้อความ
เหลือแต่งามอักษรมาอ้อนอิง

แล้วสลักปักลงไว้ตรงนี้
เพื่อคนที่ หมายเรียงเพียงหนึ่งหญิง
กระซิบฝากอักษรอ้นประวิง
คือทุกสิ่งในรักว่าภักดิ์นวล

ปรารถนาดั่งจินต์ที่รินร้อย
คงมิคล้อยลอยลาพาไห้หวน
ชื่นคำขานหว่านพรม ภิรมย์ชวน
อุ่นไออวลล้วนรักจากบทกลอน

“สุนันยา”