ถึงจะสายบ่ายแล้วนะแก้วตา
รักหนักหนาของพี่มีเพียงหญิง
ถึงจะว่าอย่างไรใจรักจริง
รักเธอยิ่งกว่าใครในบ้านกลอน
เธอคนเดียวเท่านั้นที่ฝันถึง
รักเพียงหนึ่งมากมายถึงถ่ายถอน
รักสุดซึ้งถึงแก่แต่แน่นอน
พี่จึงอ้อนนวลจันทร์แม่พันทอง
เมื่อหนาวลมห่มผ้าพอคลายหนาว
หากปวดร้าวดวงใจให้หม่นหมอง
ขาดคนคอยปลอบใจไร้คนมอง
จะเรียกร้องโหยหาใครนั้นไม่มี
น้องตีจากพี่ไปไกลไม่หวนกลับ
เจ้าลาลับทิ้งพี่ได้เพราะหน่ายหนี
ทิ้งลูกน้อยกลอยใจไม่ไยดี
ปล่อยให้พี่ต้องเลี้ยงดูอยู่ผู้เดียว
มิหนำซ้ำทำหนี้สินไว้หลายแสน
เจ้าเคืองแค้นพี่เรื่องใดไม่แลเหลียว
น้องคบชู้สู่ชายร้ายจริงเชียว
ถึงโลกเปี้ยวแตกหักยังรักเธอ
กลับมาเถิดคนดีพี่ยังห่วง
ถึงถูกลวงล้วงเสียหนักรักเธอเสมอ
ใครจะว่าด่าแค่ไหนอยากพบเจอ
พี่ยังเพ้อ..ถึงงามชื่น..ทุกคืนวัน
ริน ดอนบูรพา
๒๔ ธ.ค.๕๕
หากปวดร้าวดวงใจให้หม่นหมอง
ขาดคนคอยปลอบใจไร้คนมอง
จะเรียกร้องโหยหาใครนั้นไม่มี
น้องตีจากพี่ไปไกลไม่หวนกลับ
เจ้าลาลับทิ้งพี่ได้เพราะหน่ายหนี
ทิ้งลูกน้อยกลอยใจไม่ไยดี
ปล่อยให้พี่ต้องเลี้ยงดูอยู่ผู้เดียว
มิหนำซ้ำทำหนี้สินไว้หลายแสน
เจ้าเคืองแค้นพี่เรื่องใดไม่แลเหลียว
น้องคบชู้สู่ชายร้ายจริงเชียว
ถึงโลกเปี้ยวแตกหักยังรักเธอ
กลับมาเถิดคนดีพี่ยังห่วง
ถึงถูกลวงล้วงเสียหนักรักเธอเสมอ
ใครจะว่าด่าแค่ไหนอยากพบเจอ
พี่ยังเพ้อ..ถึงงามชื่น..ทุกคืนวัน
ริน ดอนบูรพา
๒๔ ธ.ค.๕๕