เก็บเรื่องราววุ่นวายหลากหลายสิ่ง
มานั่งนิ่งคิดหมองในห้องหม่น
มิอาจจะทิ้งขว้างปล่อยวางตน
กลายเป็นคนเลื่อนลอยไม่ค่อยเต็ม
หวาดผวาแค่เพียงแว่วเสียงนก
เหมือนช้ำฟกมากมายกับปลายเข็ม
ดั่งปีศาจแสยะหวังแทะเล็ม
เบลอเห็นเอ็มสิบหกยักษ์ยกยิง
เพิ่งรู้ตัวเองว่าแทบบ้าแล้ว
เมื่อคนแซวชี้ทางในบางสิ่ง
กว่าจะดึงสติกลับรับความจริง
ก็แทบวิ่งคลุ้มคลั่งขี่หลังยุง!ฯ
อริญชย์
๒๒-๑๒-๒๕๕๕
