[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

ฉันคือใบหญ้าบางริมทางเท้า
พลิ้วใบเหงา...ร้างไร้...ใครรู้จัก
คงตายอย่างขาดไร้...ผู้ใดรัก
ถึงเรียกกวักใบเหงาใครเล่ามอง

ทุกคำที่เอื้อนเอ่ยใครเคยฟัง
ภูเขายัง...บังตา...ใครมาจ้อง
จึงขอแค่เฝ้ามองละอองทอง
มิจำต้องกำหนดทุกกฎเกณฑ์

เธอมิอาจฝืนใจของใครได้
อย่าขับไล่สาปแช่งและแบ่งเส้น
ขอฝันอย่างเจียมตน...คนเศษเดน
เหมือนเฉกเช่นเธอรักเขาเท่านั้นเอง

โถ ดอกหญ้าเจ้าชู้คู่ลวดหนาม
เธอติดตามพี่ไปไม่ข่มเหง
เดินผ่านไปไยชอบขอบกางเกง
คงครื้นเครงทุกคราวเมื่อก้าวเดิน

แม้จะเป็นใบหญ้ายังกล้าสู้
บนยอดภูเสียดฟ้าทำท่าเหิน
มองละลิ่วปลิวไสวมองใบเพลิน
บนยอดเนินเขียวขจีชุบชีวา

พี่เป็นชายชาวดินถวิลเจ้า
เพื่อคอยเฝ้าใกล้ชิดปกปิดหน้า
อยู่ด้วยความพันผูกลูกชาวนา
ซับน้ำค้างจากฟ้าสู่หน้าดิน

ใบหญ้าเอ๋ยเคยรู้อยู่ใช่ไหม?
ว่าดวงใจของเขาเฝ้าถวิล
มิหมายปองดอกฟ้าให้ราคิน
เพราะเคยชินเพียง“เรา”ที่เคล้าคลอ 

“ไพร พนาวัลย์”

ไฟล์แนบถูกแก้ไขโดยผู้ดูแลระบบ