มาปลอบใจใบหญ้าที่ล้าอ่อน
ปลอบสมรวอนนางอย่าคว้างเคว้ง
ถึงขาดใจไร้รักจักวังเวง
ไยหวั่นเกรงอับเฉาจะเหงาตาย
อย่างน้อยลมพรมจูบเคียงลูบไล้
กิ่งก้านใบให้หมองละอองหาย
ลมรำเพยเชยชื่นระรื่นกาย
พัดระบายคลายเหงาความเฉาตรม
อันรักอื่นหมื่นหมายนั้นรายล้อม
มีใจพร้อมน้อมอยู่เป็นคู่สม
ใช่ความรักหักหายพร้อมสายลม
ไยซานซมขมขื่นสะอื้นครวญ...
-บูรพาฯ-
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
