ยินสำเนียงเพียงแว่วแล้วเลือนหาย
ยินคลับคล้ายเพลงครวญ ไห้หวนหา
สายน้ำนองเอ่อล้นท่วมท้นตา
เป็นล่องรอยปวดปร่า ล้าระทม
อยู่กับเงาเฝ้ามองท้องฟ้ากว้าง
แสนอ้างว้างเดียวดายใจขื่นขม
สิ้นสุขเสริมเพิ่มวางสร้างอารมณ์
เพื่อปลดปมตรมเหงา ที่เร้ารุม
สายลมคลอล้อหยอกเหมือนบอกเหตุ
หรือเป็นเจตนาพาไฟสุม
นำปัญหาคราเคลื่อนมาเปื้อนคลุม
อยูในมุมความเศร้าเป็นเงาครอง
สุรีย์ฉายปลายทางสว่างไสว
แต่ดวงใจ ระคน ความหม่นหมอง
สิ้นแสงใสในสรวงท่วงทำนอง
ที่หวังปองมองเห็นเช่นหมอกมัว......
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
