คิดถึงจังคิดถึงคะนึงหวน
แสนรัญจวนครวญหาคราวหน้าฝน
ร่วมท่องเที่ยวเกี่ยวดองเพียงสองคน
ได้ยินยลป่าเขาลำเนาไพร
หาของกินอร่อยค่อยค่อยป้อน
เธอออดอ้อนออเซาะเข้าเกาะไหล่
ร่วมร้องเพลงชื่นชอบมอบจากใจ
คุยกันไปจิบกันไปสุขใดปาน
มาบัดนี้จากกันหลายวันแล้ว
โถ น้องแก้วห่างไกลพาใจซ่าน
เมื่อไหร่หนอเราสองจะพ้องพาน
ทรมานเหลือเกินเดินใจลอย
คิดถึงพี่บ้างไหมดวงใจจ๋า
แสนเหว่ว้าทรวงในกลัวใครสอย
เฝ้านับวันขมขื่นนับคืนคอย
กลัวน้องน้อยลืมกันลืมสัญญา
ไพร พนาวัลย์”