*****ร้อยรินด้วยจินต์เหงา****
ร้อยอักษรกลอนรักนี้ฝากถึง
จากคนไกลคนหนึ่งซึ่งห่วงหา
ฝากดวงใจคิดถึงที่ตรึงตรา
เป็นสัญญา ผูกพันมิผันแปร
เหมือนดั่งจันทร์ลอยล่องท่องฟ้ากว้าง
แสนอ้างว้างห่างไกลฉายแสงแข
อยู่กับเงาระทมถมดวงแด
ขาดคนแล เหลียวมอง ให้ต้องตรม
ร่ายอักษรกลอนเหงาใต้เงาโศก
สายลมโบก โยกไหว ใจขื่นขม
ความคิดถึงหนึ่งห้วงบ่วงอารมณ์
เป็นเหมือปม เชือกเกลียวคอยเหนี่ยวใจ
ร้อยร่ายริน จินต์เหงาด้วยเศร้าหมอง
เฝ้าแต่มองดาวน้อยลอยไสว
เจ้ามากเพื่อนเยือนเย้า ทุกคราวไป
เราไฉนให้อดสูไร้ผู้เยือน.........
“สุนันยา