เขียนกลอนรัก ตกม้าตาย ตั้งหลายหน
เขียนวกวน ไปมา น่าปวดหัว
อ่านแล้วขำ จำต้อง หมองตามัว
หลงว่าตัว เก่งกาจ อนาถจัง
เขียนกลอนเศร้า เราเอ๋ย เชยแทบแย่
นึกว่าแน่ เขียนมา เป็นบ้าหลัง
เขียนติดขัด จัดวาง ต่างชิงชัง
อ่านแล้วดั่ง ร้อยแก้ว ไร้แววปลง
เขียนกลอนหวาน ซ่านซึ้ง จึงรู้ว่า
ไม่เข้าท่า หน้าหลัง ยังลืมหลง
เติมตรงโน้น ตรงนั้น พลันมึนงง
วรรคทองคง ไม่เพราะ เสนาะจินต์
เขียนกลอนขำ ร่ำไห้ ไม่ตลก
เจ็บในอก สับสน คนติฉิน
ไม่ได้เรื่อง ซักอย่าง หมางชีวิน
คงจบสิ้น เป็นแน่ แพ้ทางกลอน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
