ปากยังหวาน ไม่เปลี่ยน เลี่ยนเสมอ
หนึงปีเพ้อ ไม่หาย ร้ายจริงนี่
ไปกวาดต้อน อ้อนออด พรอดรักซี
ถึงได้หนี หน้าไป ไร้วี่แวว
โดนสาวทิ้ง หรือไร จึงได้กลับ
โดนเขาสับ ยับเยิน เดินแผ่วแผ่ว
คืนบ้านเก่า เศร้าหมอง ร้องเหมือนแมว
ครั้งที่แล้ว ไม่เข็ด ถูกเอ็ดที
มันสายไป เสียสิ้น ดินกลบหมด
ถึงหวานหยด ย้อยหยาด ขอขาดหนี
ด้วยหัวใจ ของฉัน ในวันนี้
ไม่มีที่ ให้เธอ อย่าเผลอครวญ
อย่าหว่านล้อม อ้อมคลอ พอเสียเถอะ
อย่ามาเยอะ ที่นี่ ฤดีป่วน
ฉันทนมา มากมาย ชายเรรวน
ดับชนวน วันเธอจาก โยนซากทิ้ง
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
