สายลมพัด ปัดต้อง เปลี่ยนคลองเมฆ
ดั่งใครเสก ปั้นมา เทียบผาสูง
แผ่รำแพน แม้นปรก ดุจนกยูง
ให้วิหก ยกฝูง ร่อนบินวน
โอ้หนอนน้อย หงอยเหงา ภูเขาโล้น
ใบชาโกร๋น ร่วงหล่น เมื่อพ้นฝน
ย่างฤดู หนาวเหนือ ว่าเหลือทน
เกิดมายล ผิดแผก แปลกฤดู
ไร้ที่พิง ที่พัก ไร้หลักยึด
เจ้าหนอนน้อย อัดอึด สุดหดหู่
ไต่เตาะแตะ ต้วมเตี้ยม เข้าในรู
กิ่งชาลู่ เบนส่าย รับสายลม
อยู่ข้างใน อุ่นเอื้อ เพราะเยื่อไม้
พอทนได้ คลายเหน็บ ใยเก็บห่ม
เอามารัด ถักทอ ให้พอชม
น้ำค้างพรม กลืนซับ ช่วยรับเรียง…
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
