ยังจำได้...
อายุไข ยี่สิบ หยิบมาเล่า
บอกกับเพื่อน เตือนพ้อง พี่น้องเรา
ครบย่างเข้า ห้าสิบปี ฉันนี้ตาย
เสียงหัวเราะ เยาะหยัน พลันชี้หน้า
หยุดเถิดบ้า ว่าเอ็ง เร่ง-ิบหาย
ยังไร้เมีย เคลียร่าง พูดวางวาย
ชอบทำนาย เลือนลับ อัปมงคล
เลยแสดง แจงทำ ดำเนินชีวิต
ต้องลิขิต ด้วยมือ ถือเหตุผล
เดินแนวทาง วางกรอบ ครอบครัวตน
ทุกข์ผ่านพ้น สบาย เมื่อปลายวัย
เตือนตัวอย่า วู่วาม ความประมาท
เกิดผิดพลาด ลำบน ตั้งต้นใหม่
เพียรประพฤติ ยึดศีล กินทานไป
สอนลูกให้ ทำดี ศรีพารา
หากถึงวัน ว่าไว้ ไม่ม้วยมอด
นั่นสุดยอด ภิรมย์ สมปรารถนา
คือกำไร ได้อยู่ ดูโลกา
ตายเร็วช้า นานหนอ ก็ช่างมัน
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
