
ยามค่ำลงอัสดงลับขอบฟ้า
ใจเหว่ว้าวุ่นวายดั่งสายคลื่นใส
เสียงคลื่นสาดซัดซ่ามาแต่ไกล
คิดถึงใครบางคนเหมือนคลื่นคราง
ยืนกินลมชมฟ้าพาเหนื่อยอ่อน
หวนคะนึงถึงงามงอนตอนหมองหมาง
เคยทะเลาะกับพี่ที่อ่าวพระนาง
ดุจอ่าวร้างนางไม่มาแม้แต่เงา
ตะวันโพล้เพล้เดินเตร่คนเร่ร่อน
อัสดงลงพักผ่อนข้างเหลี่ยมเขา
โฉมบังอรไม่ย้อนมาพาซึมเซา
ยืนหงอยเหงา...ณ อ่าวพระนาง..ร้างตัวเธอ.
ริน ดอนบูรพา
๑๓ ธ.ค. ๕๕
ใจเหว่ว้าวุ่นวายดั่งสายคลื่นใส
เสียงคลื่นสาดซัดซ่ามาแต่ไกล
คิดถึงใครบางคนเหมือนคลื่นคราง
ยืนกินลมชมฟ้าพาเหนื่อยอ่อน
หวนคะนึงถึงงามงอนตอนหมองหมาง
เคยทะเลาะกับพี่ที่อ่าวพระนาง
ดุจอ่าวร้างนางไม่มาแม้แต่เงา
ตะวันโพล้เพล้เดินเตร่คนเร่ร่อน
อัสดงลงพักผ่อนข้างเหลี่ยมเขา
โฉมบังอรไม่ย้อนมาพาซึมเซา
ยืนหงอยเหงา...ณ อ่าวพระนาง..ร้างตัวเธอ.
ริน ดอนบูรพา
๑๓ ธ.ค. ๕๕