ฉันนั้นคง ตายทั้งเป็น เห็นทุกวัน
ได้ยินเสียง เอคโค่ โหลทดสอบ
เจ้าบ่าวหอบ ข้าวของ สร้อยทองหมั้น
ผูกด้วยโบว์ สีแดง แบ๊งก์ใบพัน
วางบนขัน แหวนเพชร เม็ดประกาย
จุดประทัด ปังปัง ดังอึงอื้อ
พร้อมปรบมือ ไชโย โห่เป็นสาย
ถึงหน้างาน คนดัก คอยทักทาย
เดินลับหาย ประตู สู่พิธี
ยืนแอบต้น ลำไย ใจระทึก
มิอยากนึก ผูกมั่น ขันบายศรี
คำอวยพร พิพัฒน์ สวัสดี
เสร็จเข้าที่ หอห้อง เพียงสองคน
ไฟสว่าง จางแสง แดงสลัว
คงถูกตัว ต้องกาย เนื้อหลายหน
อยากด่าวดิ้น สิ้นใจ ไปให้พ้น
ไฟมืดมน เขากอด กันแน่แล้ว..
เจ้าสาวของเขา คือแฟนของพี่..
หลบเลี่ยงหลีก ปลีกกาย มาท้ายไร่
หล่อบรรลัย ใครนะ สะอื้นแผ่ว
พอเห็นหน้า พาแม่น แค้นฝังแนว
จำได้แล้ว แฟน"พันทอง" ลองถามดู
ไยพี่ปล่อย แฟนพี่ ปรี่แย่งน้อง
มีใจปอง คล้องไว้ เอาให้อยู่
มาแย่งหมวด ชวดครอง น้องเพิ่งรู้
น้ำตาพรู รู้ไหม ไห้โศกา
อย่ามาทำ โวยวาย เดี๋ยวซ้ายหัน
เรา!ไปกัน ที่งาน ประจานด่า
แม่"พันทอง" สองใจ ไม่ไว้หน้า
ต้องชะตา ขาดแน่ แกต้องอาย
หล่อบรรลัย ใครนะ สะอื้นแผ่ว
พอเห็นหน้า พาแม่น แค้นฝังแนว
จำได้แล้ว แฟน"พันทอง" ลองถามดู
ไยพี่ปล่อย แฟนพี่ ปรี่แย่งน้อง
มีใจปอง คล้องไว้ เอาให้อยู่
มาแย่งหมวด ชวดครอง น้องเพิ่งรู้
น้ำตาพรู รู้ไหม ไห้โศกา
อย่ามาทำ โวยวาย เดี๋ยวซ้ายหัน
เรา!ไปกัน ที่งาน ประจานด่า
แม่"พันทอง" สองใจ ไม่ไว้หน้า
ต้องชะตา ขาดแน่ แกต้องอาย
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
