แก้วร่วงดุจมรณา ปกพสุธา
ประหนึ่งชีวาดับสูญ
เนิ่นนานยิ่งตรมเพิ่มพูน น้องนี้อาดูร
ฤาพี่ลืมแล้วหน่ายหนี
ลุ่มหลงดอกไม้ราตรี ลุ่มหลงวจี
ปล่อยดวงฤทัยใฝ่หา
จึงปล่อยน้องช้ำโรยรา อ่อนเปลี้ยด้อยค่า
จนถึงเหมันต์สิ้นใจ...
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
23 พฤศจิกายน 2024, 04:32:AM | |||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: กลิ่นแก้ว (อ่าน 3116 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email: