ต้นแก้วแตกกิ่งไพศาล สูงเทียมคคนานต์
ยื่นก้านเป็นรังปักษี
มาลาเกลื่อนปกธรณี เฉกดวงฤดี
ตกหล่นสุดฝืนขื่นขม
กลิ่นแก้วกำจรตามลม หอมหวนชวนดม
แต่เราเฝ้าตรมฤทัย
นึกถึงคนราร้างไกล ทัดบุหงาให้
แต่วันนี้ใยห่างหาย
ทิ้งให้เราเฝ้าเมามาย อ้างว้างเดียวดาย
ร้องไห้ใต้แก้วลำพัง..