ซึ่งแสงเดือนเลือนรอนก่อนรุ่งเช้า
อากาศก็เริ่มหนาวดาวลิบหรี่
มองความเหงาเข้ามาหาเมื่อราตรี
หดหู่รู้หน้าที่ของชีวิต
จึงเห็นความแตกต่างวางเราไว้
ซุกซ่อนความอ่อนไหวไม่มีสิทธิ์
หลงละเมอเพ้อผ่านกับการคิด
และรู้ผิด..รู้รส..บทน้ำตา
อยู่ไกลกันคนละฝั่งยังฝันถึง
เฝ้ารำพึงผ่านสายลมโลมยอดหญ้า
มองช่องว่างห่างกันวันอำลา
เหมือนท้องฟ้าซึ่งไกลมากจากผืนดิน
ธรรมดา
ถึงฝันไกล แค่ไหน ไปถึงได้
หยุดเมื่อไร ไม่ถึงฝัง ความหวังสิ้น
อย่าหยุดฝัน ที่ใฝ่ ใจโบยบิน
แม้สุดดิน สุดฟ้า จงฝ่าไป
มีความฝัน มีหัวใจ ไปถึงแน่
อย่ายอมแพ้ แม้เมื่อยล้า ฝ่าฟันไหว
ถึงจะอยู่ แห่งหน ตำบลใด
ไกลแสนไกล ด้วยหัวใจ จงไขว่คว้า
อย่าเพิ่งท้อ ตอฝัน วันละนิด
ด้วยความคิด ฝันใฝ่ ใจปรารถนา
จะสมหวัง ดังใจ ใฝ่ฝันมา
ฝันจะพา รักชื่น ยื่นให้เธอ
ชลนา ทิชากร
หยุดเมื่อไร ไม่ถึงฝัง ความหวังสิ้น
อย่าหยุดฝัน ที่ใฝ่ ใจโบยบิน
แม้สุดดิน สุดฟ้า จงฝ่าไป
มีความฝัน มีหัวใจ ไปถึงแน่
อย่ายอมแพ้ แม้เมื่อยล้า ฝ่าฟันไหว
ถึงจะอยู่ แห่งหน ตำบลใด
ไกลแสนไกล ด้วยหัวใจ จงไขว่คว้า
อย่าเพิ่งท้อ ตอฝัน วันละนิด
ด้วยความคิด ฝันใฝ่ ใจปรารถนา
จะสมหวัง ดังใจ ใฝ่ฝันมา
ฝันจะพา รักชื่น ยื่นให้เธอ
ชลนา ทิชากร