แม้แสงซ่อน อ่อนไหว ในดวงจิต
คนไร้สิทธิ์ คิดถึง จึงถวิล
อยู่ใต้หล้า ฟ้าเดียว ไยเปลี่ยวจินต์
กลับเยือนยิน ถิ่นฐาน ณบ้านกลอน
หายไปนาน รานร้าว เจ้ารู้ไหม
คอยห่วงใย เสมอ เพ้อจนหลอน
ฝากดาวเดือน เตือนเจ้า พลางเว้าวอน
ความอาทร ตอนนี้ มีเหมือนเดิม
เหมันต์หวน ทวนมา อีกคราแล้ว
ลมพัดแผ่ว ผิวผ่าน ม่านหมอกเสริม
เสื้อไหมพรม ห่มห้อม พร้อมต่อเติม
ช่วยประเดิม หนาวลด ปลดเปลื้องไป
คิดถึงจัง นั่งมอง แต่ท้องฟ้า
บ้างนภา มืดมน สับสนใหญ่
เจ้าจากถิ่น กินนอน คงร้อนใจ
ขออวยชัย ให้เจ้าสุข ทุกคืนวัน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
