ริมกอไผ่ใกล้สายธารตำนานรัก
เรือนหลังเก่าผุพังหักฝาขัดสาน
เคยพลอดพร่ำรำพันเมื่อวันวาน
น้องนงคราญหนีพี่ไปไม่กลับคืน
รอรักกลับคืนมาน้ำตาตก
ในหัวอกปวดร้าวหนาวทนฝืน
แคร่เก่าเก่าซี่ฟากพังมิยั่งยืน
รักไหลลื่นหายไปไม่ย้อนมา
พี่นั่งมองเหม่อคอยที่โคนไผ่
ด้วยหัวใจแตกสลายให้โหยหา
ปล่อยต้นไผ่ใบร่วงหล่นลงคงคา
รอรักคืน..ย้อนมา..ทุกวันคอย.
ริน ดอนบูรพา
๗ ธ.ค. ๕๕
เรือนหลังเก่าผุพังหักฝาขัดสาน
เคยพลอดพร่ำรำพันเมื่อวันวาน
น้องนงคราญหนีพี่ไปไม่กลับคืน
รอรักกลับคืนมาน้ำตาตก
ในหัวอกปวดร้าวหนาวทนฝืน
แคร่เก่าเก่าซี่ฟากพังมิยั่งยืน
รักไหลลื่นหายไปไม่ย้อนมา
พี่นั่งมองเหม่อคอยที่โคนไผ่
ด้วยหัวใจแตกสลายให้โหยหา
ปล่อยต้นไผ่ใบร่วงหล่นลงคงคา
รอรักคืน..ย้อนมา..ทุกวันคอย.
ริน ดอนบูรพา
๗ ธ.ค. ๕๕
นั่งคอยพี่ ที่ริมคลอง มองกอไผ่
ในหัวใจ ให้ระทม ตรมเหงาหงอย
พี่มาลืม ทุ่งนา ป่าดงดอย
ปล่อยให้คอย หงอยเหงา เศร้าทรวงใน
พี่ลืมแล้ว หรือไร ดอกไผ่บาน
เป็นพยาน แห่งรัก ชักนำให้
ลืมแม่คำ สัญญา ที่ว่าไว้
ไปหลงไพร พงไหน ไม่กลับมา
นั่งรอพี่ ที่ป่าไผ่ ท้ายไร่ร้าง
แสนอ้างว้าง หงอยเหงา เศร้าเหว่ว้า
รักราร้าง แรมไกล ใจโรยลา
สนธยา ฟ้าสีเทา เฝ้าหลงคอย
ชลนา ทิชากร
ในหัวใจ ให้ระทม ตรมเหงาหงอย
พี่มาลืม ทุ่งนา ป่าดงดอย
ปล่อยให้คอย หงอยเหงา เศร้าทรวงใน
พี่ลืมแล้ว หรือไร ดอกไผ่บาน
เป็นพยาน แห่งรัก ชักนำให้
ลืมแม่คำ สัญญา ที่ว่าไว้
ไปหลงไพร พงไหน ไม่กลับมา
นั่งรอพี่ ที่ป่าไผ่ ท้ายไร่ร้าง
แสนอ้างว้าง หงอยเหงา เศร้าเหว่ว้า
รักราร้าง แรมไกล ใจโรยลา
สนธยา ฟ้าสีเทา เฝ้าหลงคอย
ชลนา ทิชากร