สนธยา ฟ้าคล้ำ ใกล้ค่ำแล้ว
มองทิวแถว ตนตาล สายธารใส
หมู่วิหก นกกา ถลาไป
เขาพงไพร อาศัย ได้หลับนอน
ค่ำคืนนี้ มีเรา เหงาดวงจิต
นั่งครุ่นคิด ถึงเขา เฝ้าทอดถอน
เคยมีเขา หยอกเย้า เฝ้าง้องอน
เอ่ยคำอ้อน รำพัน จำนรรจา
มองนภา ฟ้ากว้าง อ้างว้างนัก
โอ้ความรัก เมื่อขาดเขา เหงานักหนา
เย็นสายลม พรมพัด สะบัดมา
หนาวอุรา สุดทน หม่นหมองใจ
คนใกล้ใจ ไกลกาย หายหน้าห่าง
รักจืดจาง ร้างรา พาหวั่นไหว
มองดงตาล ผ่านทุงกว้าง หนทางไกล
รักบินไป อยู่แห่งไหน ไม่กลับมา
เดินก้มหน้า ฝ่าดงตาล ผ่านทุ่งกว้าง
หนาวน้ำค้าง อ้างว้างใจ ให้ห่วงหา
ก่อนเขานอน หลับสะนิด ยามนิทรา
ฝันเห็นหน้า เธอสักครั้ง ก็ยังดี
ชลนา ทิชากร
มองทิวแถว ตนตาล สายธารใส
หมู่วิหก นกกา ถลาไป
เขาพงไพร อาศัย ได้หลับนอน
ค่ำคืนนี้ มีเรา เหงาดวงจิต
นั่งครุ่นคิด ถึงเขา เฝ้าทอดถอน
เคยมีเขา หยอกเย้า เฝ้าง้องอน
เอ่ยคำอ้อน รำพัน จำนรรจา
มองนภา ฟ้ากว้าง อ้างว้างนัก
โอ้ความรัก เมื่อขาดเขา เหงานักหนา
เย็นสายลม พรมพัด สะบัดมา
หนาวอุรา สุดทน หม่นหมองใจ
คนใกล้ใจ ไกลกาย หายหน้าห่าง
รักจืดจาง ร้างรา พาหวั่นไหว
มองดงตาล ผ่านทุงกว้าง หนทางไกล
รักบินไป อยู่แห่งไหน ไม่กลับมา
เดินก้มหน้า ฝ่าดงตาล ผ่านทุ่งกว้าง
หนาวน้ำค้าง อ้างว้างใจ ให้ห่วงหา
ก่อนเขานอน หลับสะนิด ยามนิทรา
ฝันเห็นหน้า เธอสักครั้ง ก็ยังดี
ชลนา ทิชากร