หยิบกระดาษ วาดโค้ง โยงสายรุ้ง
สาดแสงทั่ว ท้องทุ่ง จรุงไหว
วาดนภา ครอบคลุม กุมดาวใจ
จากฤทัย เปลี่ยวเหงา เข้าซุกจินต์
วาดตะวัน ทอแสง แรงเริ่มอ่อน
เมฆบดบัง ทั้งก้อน ก่อนจะสิ้น
ดั่งดวงใจ ไร้ชึ่ง ซึ้งชีวิน
ครวญถวิล รินอาบ ทาบสองปราง
หยิบกระดาษ ยับยู่ อดสูนัก
มองแล้วชัก หลักเลื่อน เคลื่อนออกห่าง
คราบน้ำตา เปื้อนเปรอะ เลอะเป็นทาง
รักมาจาง จากจบ เลิกคบกัน
หยิบกระดาษ แผ่นใหม่ ใหญ่กว่าเก่า
แบ่งให้เท่า สี่ส่วน ทบทวนนั่น
ใช้นิ้วกรีด ฉีกขาด อนาถพลัน
แสนจาบัลย์ หวั่นไหว ให้สุดทน
หวังจะวาด กระท่อม ล้อมดาวใส
วาดกระดิ่ง แขวนไว้ แก่นไม้สน
วาดดารา แทนรั้ว หัวใจตน
วาดกมล สองเรา เข้าด้วยกัน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
