น้ำค้างพร่างพริบระยิบระยับ
ปุบปับแตะต้องกระร่องกระแร่ง
นกไพรมองเขียดมันเสียดมันแทง
พบแสงสุริยาละล้าละลัง
ดวงดาวพราวพร่างสว่างไสว
ดวงใจหมองหม่นแทบล้นแทบหลั่ง
หลังคาทะลุจะผุจะพัง
ลุกนั่งยากเย็นจะเป็นจะตาย
ยินเสียงเรไรมันไหวมันหวั่น
ตื้นตันดวงจิตยิ่งคิดยิ่งส่าย
“แรงเงา” หงอยเงื่องระเคืองระคาย
นั่งดูเดียวดายหนาวกายเหลือเกิน
“ไพร พนาวัลย์”
แบบว่า ดู แรงเงา กำลังเศร้ากำลังโศกไปด้วย อ่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
