ก้มเช็ดถูอยู่ตาม ขอบล้อ
ยินเสียงแว่วถึงความ- ผิดแผก
ผินพักตร์พลันพบพ้อ ลูกน้อยขีดเขียน
๐สี่ขวบเพียรเร่งรู้ สรรพมวล
ต่างฝึกควรบ่ควร ต่างดื้อ
จับหินข่วนรถรวน รอยขูด
เพลิงโกรธยากหยุดยื้อ พ่อคว้ามือตี
๐ตีตีตีกี่ครั้ง ลืมนับ
ยังมิอาจจักดับ โกรธได้
หินแหลมทิ่มเลือดซับ ซึมหัตถ์
กระดูกเด็กเดาะใกล้- แหลกด้วยมือบิดา
๐โกรธาลดพ่อตั้ง สติสตัง
อุ้มลูกน้อยผู้ยัง เจ็บนิ้ว
พบแพทย์ซึ่งบอกดัง กระดูกป่น
ต้องตัดนิ้วกิ่วริ้ว แหลกล้วนรุนแรง
๐เด็กตะแคงมองพ่อพร้อม หวาดกลัว
ปากสั่นลิ้นระรัว พร่ำซ้ำ
พ่อจ๋าอย่าแตะตัว หนูเจ็บ
ชี้ใส่นิ้วด้วนช้ำ งอกได้ใหม่ไหม?
๐คล้ายใครจับหอกจิ้ม ใจบิดา
แลเหลือบเห็นน้ำตา ลูกไห้
ใจเราน่ะยักษา สิงสถิตย์
จิตต่ำเหมือนดั่งไร้- รักเนื้อเชื้อตน
๐สับสนวนแวะบ้าน ดูรถ
ค้อนทุบจนบุบหมด มุ่งม้าง
พลันเห็นอักษรสะกด "รักพ่อ"
ลูกขีดไว้อวดอ้าง อรรถอ้อนรักบิดาฯ
(พอดีผมนั่งฟังเอฟเอ็ม. แล้วดีเจเค้าเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟัง คือเรื่องข้างบน มันสะเทือนใจผมมาก เลยมาแต่งโคลงให้เพื่อนๆได้อ่านครับ)
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
