เห็นตะวัน ลับฟ้า พาเศร้าโศก
แสนวิโยค โชคร้าย มิวายฉัน
ช่างเงียบเหงา วังเวง เสียงเพลงนั้น
ให้หวาดหวั่น พลันเปลี่ยว ขาดเหลียวมอง
เห็นหมู่นก ผกผิน บินเคียงคู่
ย้อนมาดู ตัวเรา เล่าหม่นหมอง
เสียงโหยหวน กลางป่า พนาดร
หลังสิงขร ซ้อนทับ จนลับตา
สายลมหนาว โชยมา ปะทะร่าง
ให้อ้างว้าง ในทรวง สุดห่วงหา
คนรักร้าง แรมไกล ไม่กลับมา
กาลเวลา คงเปลี่ยนใจ ให้จาบัลย์
แหงนมองดาว พราวพร่าง กระจ่างแจ่ม
แต่ดาวใจ ไม่แซม แต้มแต่งฝัน
ช่างมืดมิด สนิทนาน ผ่านคืนวัน
ทั้งดาวจันทร์ ดาวใจ หาไม่มี
คงสิ้นรัก สิ้นสวาท คนขาดรัก
แม้อยากตัก เติมต่อ ท้อเหลือที่
หมดอาลัย ใยเยื่อ เบื่อสิ้นดี
ความรักมี ไม่ยึด พาจืดจาง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
