ห่วงใย
.....
เม็ดฝนคงหลงฤดู-อยู่หน้าบ้าน
ทิ้งห้วงกาลแห่งวัน นั้นหดหู่
เก็บความเงียบทุกอย่างข้างประตู
รอเพียงผู้มาเยือน, เธอเหมือนกัน
.....
มองฟากฟ้าฝั่งฝน จนมืดมิด
ดวงอาทิตย์ลับลง ใครคงหวั่น
เสียงฟ้าร้อง ฟ้าแลบ แปลบ-แปลบพลัน
อยากปลอบขวัญ คนดี ให้คลี่คลาย
.....
ในถ้อยเขียนเวียนวน จนสว่าง
ขับไล่ความอ้างว้างให้ห่างหาย
ผ่านม่านฝนคนเหงา-ความเปล่าดาย
ต่างเลือกที่ระบาย, กับสายลม
.....
ความห่วงใยจากใจ ส่งไปนี้
แม้นไม่มีอ้อมแขน แทนผ้าห่ม
เพื่อปล่อยพัก สักทาง วางอารมณ์
เก็บซ่อนความขื่นขม, ชื่นชมดาว!
.....
ภู กวินท์
25/11/55
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
