คำที่เขียนไม่ผิด
คือหนึ่งคำที่เรียนเขียนไม่ผิด
ฝังในจิต ติดใจ ใหญ่อักโข
คำว่า “รัก” นั้นไง ใช่คุยโว
นำอวดโอ้ ได้เลย ไม่เคยลืม
ไม่ได้ใช้ ประจำ คำเลยหลุด
เหมือนรักคุด สุดเศร้า เราไม่ปลื้ม
จะใช้ที หาที มีให้ยืม
ไม่ด่ำดื่ม คำเก่า เราไม่จำ
ช่างมันเถิด ผิดใคร ไม่ผิดคน
ผิดสับสน บนวิธี มีถลำ
ผิดก็แค่ แก้ไข ถูกใจนำ
เปลี่ยนเพียงคำ พร่ำไฉน ไม่เปลี่ยนคน
ไม่ผิดแน่ แต่คำ พร่ำว่า “รัก”
ไม่ผิดหลัก ผลักไป ให้ตกหล่น
“รัก” ก็ “รัก” ไม่ “รก” ตกกมล
“รัก” เพียงคน คนนี้ ที่เคย “รัก”.
ฝังในจิต ติดใจ ใหญ่อักโข
คำว่า “รัก” นั้นไง ใช่คุยโว
นำอวดโอ้ ได้เลย ไม่เคยลืม
ไม่ได้ใช้ ประจำ คำเลยหลุด
เหมือนรักคุด สุดเศร้า เราไม่ปลื้ม
จะใช้ที หาที มีให้ยืม
ไม่ด่ำดื่ม คำเก่า เราไม่จำ
ช่างมันเถิด ผิดใคร ไม่ผิดคน
ผิดสับสน บนวิธี มีถลำ
ผิดก็แค่ แก้ไข ถูกใจนำ
เปลี่ยนเพียงคำ พร่ำไฉน ไม่เปลี่ยนคน
ไม่ผิดแน่ แต่คำ พร่ำว่า “รัก”
ไม่ผิดหลัก ผลักไป ให้ตกหล่น
“รัก” ก็ “รัก” ไม่ “รก” ตกกมล
“รัก” เพียงคน คนนี้ ที่เคย “รัก”.
"บ้านริมโขง"
โถพ่อคุณ บุญล้น หม่นหมองจิต
คนไร้สิทธิ์ ขอแจม แต้มสลัก
อ่านแล้วยิ่ง หมั่นไส้ ให้ชะงัก
เกือบเสียหลัก หนักอก ตกต้นตาล
คำว่ารัก ไม่เคย เลยจำผิด
คำว่ารัก เป็นพิษ จิตฟุ้งซ่าน
มีแต่รก รกรก อกแหลกลาญ
ทรมาน เหลือเกิน ขาดเมินมอง
จะเขียนรัก เป็นรก วิตกเหวย
โอ้อกเอ๋ย เฉยชา พาให้หมอง
สี่ห้องใจ เป็นแผล แดผุพอง
ต้องประคอง ตัวตน ทนทุกวัน
ด้วยเป็นสาว ขาดรัก มักช้ำฟก
ตกนรก เวรกรรม คอยห่ำหั่น
จึงอยู่เดียว เปลี่ยวกาย คล้ายจาบัลย์
รอสุขสันต์ วันต่อไป อาจได้รัก
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
