มองดาราคราใดฤทัยหม่น
ฟ้าเบื้องบนวังเวงน่าเกรงกริ่ง
มองหาดาวดวงนั้นหวั่นใจจริง
กลัวใครชิงเจ้าไปอยู่ไกลตา
ดาวเอ๋ยดาวดวงน้อยเจ้าลอยล่อง
ดั่งดาวทองส่องแสงทั่วแหล่งหล้า
ฤาเป็นดาวดวงเด่นถูกเกณฑ์มา
ให้นภาสวยงามยามไร้จันทร์
เจ้าเป็นดาวหนึ่งในดวงใจพี่
แต่บัดนี้หายลับดั่งดับฝัน
จะหาดาวไหนเยี่ยมมาเทียมทัน
ความผูกพันภินท์พัง...จึ่งนั่งมอง
“ไพร พนาวัลย์”