ยามสองเราเคล้าคลอพะนอขวัญ
แม้คืนวันข้างแรมก็แจ่มใส
จะคืนจันทร์เคียงดาวก็เร้าใจ
สองฤทัยชื่นบานสราญรมย์
ในคืนนี้ไร้ดาวพี่หนาวสั่น
ความสัมพันธ์ห่างหายหทัยขม
ยิ่งคิดไปใจหายมิคลายตรม
เจ้าชื่นชมอยู่กับใครในคืนนี้
ลืมพี่แล้วหรือไรดวงใจจ๋า
เมื่อไหร่หนาได้ชมเจ้าโฉมศรี
ให้สมกับมอบรักมอบภักดี
มอบชีวีเพียงนางจึ่งครางครวญ
“ไพร พนาวัลย์”